Schietincident ( Deel 2 )
15/07/2018Van schietincident naar project begeleiding collega’s in een strafproces ( Deel 2 )
Hierop heb ik 1 schot geplaatst. Ik zag direct dat dit effect had en zag dat hij naar zijn borst greep. Ik heb mijn wapen opgeborgen en ben om de auto gerend.
Op dat moment zag ik pas dat er heel erg veel collega’s ter plaatse waren gekomen. Allemaal een beetje verschrikt van de knal. Ik rende naar de man en draaide hem op zijn rug. Ik deed zijn shirt en jas opzij en zag een wond op zijn rechter borst. Ik zei tegen de collega’s om mij heen: “Stop er een vinger in.“ Ik hoorde nog iemand zeggen: “Ben je gek of zo? “ Hierop keek ik naar mijn vinger of ik geen open wondje had en besloot ik mijn vinger in de wond te stoppen en deed mijn andere hand er bovenop.
Ongeveer 5 minuten tot de ambulance er was en daarna nog een kwartier waarin ze infuus e.d. aan hebben gelegd. De hele tijd tegen de man gepraat. Hij riep sorry en zei dat ik nu ptss zou krijgen door dit en dat hem dat speet. Hij zei dat ie Afghanistan overleefd had en dan hier in Nederland dood zou gaan door een kogel.
Ook ik probeerde hem wakker te houden samen met een collega. Ik merkte wel dat ik steeds stiller werd en steeds meer het praten aan mijn collega over liet. Ik begon steeds meer te beseffen dat ik iemand had beschoten. Ik herhaalde de situatie en vroeg mij af of ik goed gehandeld had. Ja dat wel kwam ik telkens tot de conclusie, maar dan opnieuw vroeg ik het mij een minuut later weer af.
Nadat ik mijn vinger uit de wond had gehaald ging ik naar het bureau toe. Onderweg zei ik nog: “Jongens, schrijf voor jezelf even alles op wat er is gebeurt. Overleggen is niet handig i.v.m. beïnvloeding van de eigen beeldvorming. “ Ik kwam aan op het bureau met 2 bebloede handen en wilde deze wassen. Direct kwam de wachtcommandant naar mij toe en zei dat ik niet mijn handen mocht wassen i.v.m. kruitsporen. Nou dat deed ik dus even lekker wel…de groeten. 1 schot, 12 getuige, moet er bewezen worden dat ik geschoten heb?
Na het handen wassen, ging ik roken, (gelukkig ben ik daar nu inmiddels vanaf) en begon ik te schrijven. Ik wilde het eerste steekwoord opschrijven ‘messen ‘, echter kwam er een hele rare hanenpoot uit. Door de adrenaline kon ik mijn fijne motoriek niet onder controle houden.
Hierna kwam van alles over mij heen, interne zaken, Rijksrecherche, lijnchefs, IBT/OBT (v oor de niet opsporingsambtenaren: de mannen en vrouwen die het schieten en omgaan met geweldsmiddelen aanleren).
Geweld moet je melden. De ene chef zegt dat je zelf iets op papier moet zetten, want je hebt bevindingen gedaan. De andere zegt dat je dat niet moet doen en alleen je geweld mondeling moet melden. Direct werd ook de Officier van Justitie gebeld en die besloot dat ik getuige werd en het verhaal duidelijk was. Wel zou ik door de Rijksrecherche na een paar uur slapen gehoord worden. Ik zou ook bijgestaan worden door een advocaat. (Achteraf een topper gebleken!)
De volgende dag ruim 6 uur verhoord. Dit ging goed. Zeer uitgebreid…maar dat deed 6 uur al vermoeden. Vragen als: “drink je energiedrankjes en zo ja hoeveel? “ tot “Wat was je afweging om te schieten? “Elke seconde wordt doorlopen. Enkele maanden gaan voorbij en met veel druk op de ketel richting het OM krijgen we het bericht dat er een aanvullend verhoor moet plaatsvinden. Hierin herhaal ik eigenlijk het voorgaande verhoor. Dit duurde gelukkig maar 3 uur.
Na weer enkele maanden kreeg ik te horen dat het OM, op advies van een andere commissie, mij als verdachte moest gaan horen. Ik kreeg niet te horen wat de reden was?! Schijnbaar hadden ze “iets “, waardoor ik nu als verdachte werd beschouwd. Nouja, dan maar weer een verhoor van ongeveer 4 uur. Met de collega’s van de rijksrecherche had ik 2 zeer goede ervaringen gehad, maar deze voelde heel anders aan. Wellicht kwam het doordat ik niet als getuige, maar als verdachte gehoord werd. Ik herhaalde mijn vorige verklaringen, maar ondanks dat werden er ook enkele voor mij vreemde vragen gesteld, zoals: “Dus hij had zijn handen omhoog en toen schoot je? “of “ Was het handig van je dat je met hem in gesprek ging, terwijl je collega aan de andere zijde stond? “
Antwoord van mij voordat jullie dit ook gaan denken…: “Was het handig om de deur open te doen om goed te kunnen zien of er wapens dichtbij hem lagen die hij tegen ons kon gebruiken? JA! Was het handig om aan mijn collega aan de andere zijde van de auto door te geven dat er messen lagen? JA! Was het een logisch gevolg dat als ik mijn stem gebruikte, de man zich op mij zou richten? JA! Dit was nooit de opzet, maar ontstond door de situatie. Mijn collega was veel later met het openen van de deur omdat hij niet had gezien dat de deur was ontgrendeld. Ook dit speelde mee in het krijgen van zijn aandacht.
Afijn…ik hield een vervelend gevoel over van het verhoor. Ook dit hoort er bij en is nou eenmaal een verhoortechniek. Het antwoord dat je geeft is immers van belang. En als je jezelf blijft en ook na blijft denken (met of zonder hulp van advocaat), dan komt dat wel in orde.
Daarna weer een poos (enkele maanden) gewacht…en toen kregen we te horen dat er een reconstructie plaats zou vinden. Uiteraard werd dit voorbereid en duurde enkele maanden voordat het plaats vond. Uiteindelijk op de dag zelf had dit denk ik beter georganiseerd kunnen worden. De gehele omgeving was afgeschermd met hekken en voorzien van extra licht voor het filmen. (Terwijl het incident in de nacht had plaatsgevonden.) Door het afschermen zag je niet hoe onoverzichtelijk het eigenlijk is, met alle auto’s die geparkeerd stonden en alle aanwezige bosjes. Ook stond ons politievoertuig binnen de hekken, maar in het echt had de auto veel verder weg geparkeerd gestaan. Niemand was dit opgevallen, omdat je de suggestie neerzet dat daar de auto heeft moeten staan, want direct erachter waren de hekken neer gezet.
Dan de acteurs…ze moesten doen wat ik zei, maar dit bleken studenten te zijn van de politie-academie. Totaal geen acteerervaring en deden niet wat ik hen vroeg na te spelen. Zeer begrijpelijk! Ze worden opgeleid om agent te worden, niet om in Baantjer te gaan spelen. Uiteraard bezwaar aangetekend op de gehele constructie. En ik vermoed dat ze het bij het OM ook niet heel erg indrukwekkend vonden allemaal.
Hierna weer maanden gewacht.
Inmiddels hadden, zoals iedereen weet, de politiemensen van de aanhouding van Mitch H. in het Zuiderpark, baangarantie gekregen van wijlen heer Gerard Bouwman. Ik wilde dat ook wel. Bij mij begon toch langzaam het gevoel te bekruipen dat er iets van mijn handelen zou worden gevonden… Zou dat nadelig voor mij zijn? Zou mijn carrière geschaad zijn? Om die reden vroeg ik mijn chef om een gesprek met de eenheidsleiding. Tuurlijk wist ik het antwoord wel… ik zou echt geen baangarantie krijgen, want heel Nederland was hier overheen gevallen. Ik wilde alleen mijn podium krijgen. Ja ik beken…ik had een dubbele agenda om daar te komen!
Volgende keer in deel 3: het gesprek met onze eenheidsleiding, mijn dubbele agenda met KPN presentatie en hoe mijn eerste stappen waren in het maken van beleid en het proces dat hiermee gemoeid is.