Schietincident ( Deel 3 )

Van schietincident naar project begeleiding collega’s in een strafproces ( Deel 3 )

Het gesprek ging uiteraard al snel over het incident en de vraag kwam naar voren of ik ook baangarantie kon krijgen…dit zou toch een fijne gedachte zijn voor mijn vrouw en voor mij. Maar zoals ik verwachtte, kwam er een brede grijns en een beredeneerde en voor mij zeer logische “nee“.

Ik zei ook dat ik het begreep maar boorde het volgende onderwerp aan. Ik had dit al eens eerder gezegd tegen het sectorhoofd dat ook hier bij het gesprek zat, dat ik het goed vond dat we wel incidenten begeleiden. Denk aan een ongeluk waarbij je betrokken bent geraakt, een reanimatie gedaan hebt, met geweld tegen jou te maken gehad hebt. Allemaal incidenten die je emmertje opeens kunnen doen overlopen. Vaak manifesteert dat in de eerste 3 maanden na zo’n incident. Zit je er dan nog steeds mee, dan wordt je doorverwezen naar een externe instantie die hierin is gespecialiseerd. Bij langere blootstelling of geen behandeling mond dit vaak uit op ptss of de voor verschijnselen er van.

Ik zei tegen de éénheidschef: Stel dat er bij KPN een grote reorganisatie is, en er moeten 1000 banen geschrapt worden…dan zie je dat mensen die daar al hun hele leven werken, hun hele hebben en houwen erin gestopt hebben, zich echte “KPN-mensen “ voelen, in paniek raken en hun baan als los zand door hun vingers voelen glippen, deze mensen al soms van een dak af springen door de onzekerheid die boven hun hoofd hangt. Dit hebben politiemensen in dit strafproces hetzelfde!

Maar dan komt er ook nog bij dat deze politiemensen, alleen in het schuitje zitten en niet met 999 anderen die in hetzelfde schuitje zitten, naar voren zijn gestapt waar anderen weglopen, nu verdachte zijn terwijl je bij de politie gaat om juist het tegenovergestelde te doen, onwaarschijnlijk lang in het schuitje zitten (bij mij heeft het 4 jaar geduurd), bij KPN weet men het waarschijnlijk einde van het jaar waar ze aan toe zijn, de politiemensen het zwaard van Damocles boven zich hebben hangen op het gebied van strafrecht en soms ook intern en daarbij in voorkomende gevallen ook gestuurd worden naar bv een andere werkplek of zelfs de toegang wordt verboden tijdens het onderzoek, waarbij het isolement ook verschrikkelijk is, er wandelgangverhalen ontstaan, mensen denken al snel: waar rook is, is vuur…

Toch gek dat we voor al die gevallen geen begeleiding hebben ingericht…iedereen doet zijn best, maar allemaal missen we de structuur en knowhow. Ook communicatie is een belangrijk punt hierin, wat staat je te wachten, wie kan mij antwoorden geven? Wie heeft de regie, wie de P-zorg en wie houdt de vinger aan de pols?

Ik kreeg na een half jaar de vraag hoe het met mijn zaak ging. Het was gewoon niet geregeld.De éénheidschef was kort na mijn betoog: “Schrijf maar op wat je nodig hebt en zet het maar op“ Nog een kleine sputtering kwam er van mijn sectorhoofd die zei dat het niet handig was als hoofdagent en als je nog in het proces zou zitten. Maar de éénheidschef verwierp dat snel en zei dat ik juist ervaringsdeskundige was en dat hij merkte dat ik dit echt wel zou kunnen opzetten.

U zal verderop lezen dat het zo makkelijk nog niet gegaan is…vele mensen denken toch anders en hebben andere belangen…gelukkig had ik een éénheidschef die mij zijn jawoord gegeven had. Dan moet iedereen uiteindelijk toch mee dobberen.

Ik had snel iets op papier wat hij moest teken…daar had hij om gevraagd. Dit gebeurde ook.

Oké! Aan de slag dan maar. Ja, ik wist wel waar bij mij de schoen had gewrongen en bij een enkele andere, maar ja dat is niet de wereld. Ik besloot om vele collega’s diepgaand te interviewen door lange gesprekken te voeren en diep in te gaan op het gehele proces, wat ze goed vonden en wat minder goed was in hun ogen. Wat zei hun gevoel? Ik merkte dat er diverse zaken niet goed gingen. Gebrek aan kennis in het proces, gemis van communicatie, de steun voelen van de politie als organisatie, niemand die de vinger aan de pols houdt, dubbelrol van chefs, wie maakt een gespreksverslag en zorgt dat alle partijen zich hieraan houden. Afijn lijsten vol.

Ook had ik buiten de politie gekeken…hoe begeleiden ze vanuit de reclassering verdachten, hoe gaan ze om met slachtoffers bij Slachtofferhulp Nederland en hoe gaan ze om in het leger of in het buitenland met dit soort zaken. Hierdoor werd het steeds duidelijker wat er miste. Een spin in het web die de vinger aan de pols houdt, alle partijen verbindt en verwijst, attendeerd dat ze even iets moeten doen…etc.
Uiteraard had ik ook mijn eigen dilemma’s in het onderzoek. Op een moment werd mij gevraagd: “Mark, wil je ook iemand interviewen die ontslagen is? “ Dus ik zeg uiteraard dat ik dit graag wil maar vraag nog wel even voor mijn beeldvorming de casus aan mijn collega. Hierop zegt ze dat het een collega betreft die ontslagen is na een winkeldiefstal.

Direct hardop nadenkend zeg ik, net als u als lezer waarschijnlijk: “Ja, dat is nou niet echt de doelgroep die ik zoek….Ik weet niet of dat iemand is die we moeten begeleiden .“

Mijn collega gaf als repliek dat ze door de rechter echter was vrijgesproken en dat het niet bewezen was aangezien het erg goed zou hebben gekund dat een kind iets in haar tas had gedaan en ze van niets wist. Hmmm tja…wat arbeidszaken ook besloten heeft achteraf doet niet ter zake…maar het had ook onterecht kunnen zijn en heb je dan geen recht op begeleiding…poeh! Zeg het maar…

Dus hieruit voort vloeide bij mij de gedachte…wie gaan we begeleiden. Uiteindelijk besloot ik: “Iedereen die een ambtshandeling doet óf nalaat waaruit ernstige gevolgen ontstaan, en/of veel media aandacht genereren, of wanneer de politiemedewerker dit zelf of zijn directe omgeving nodig acht. “

Begeleiding kan uiteraard varieren van veel tot sporadisch.

Dan de volgende vraag: kunnen we het onderbrengen bij een bestaand organisatie-onderdeel?
Voor veel onderdelen was er een positieve kant en een negatieve kant. Vaak op 1 gebied veel kennis maar niet voor alle gebieden. Ook beschikbare tijd, huidige inrichting of conflicterende belangen speelden een grote rol. Uiteindelijk schreef ik een oplossingsrichting.

Ik wist niet hoe ik verder moest..Kon ik naar de academie om een les te maken zodat iemand die voldoet aan het profiel opgeleid kan worden, kon ik naar HRM om een profiel neer te leggen wat voor mensen en hoeveel ik er wilde hebben. Wie moest akkoord geven, wie heeft het potje met geld dat ik nodig had, wie is mijn lijn als ik een kamer wil, een auto nodig heb, een laptop wens…Niemand kon mij dat vertellen…niemand in mijn omgeving had een organisatie onderdeel binnen de politie opgezet en ik had te weinig ervaring en kennissen op dat moment.

 

Volgende keer in deel 4: Hoe ik uiteindelijk verder kom en hoe ik door de korpsdirectie werd benaderd om mijn Haagse feestje, landelijk te maken..